Recently, in a radio interview, I made the following statement regarding the Erasmus Commission of Inquiry:
“Some judges allow themselves to be abused, and unfortunately Nathan Erasmus is one of them.”
Die Burger criticized this statement as a challenge to the independence and integrity of the judiciary. On the basis of the advice of Senior Counsel, I am advised that Die Burger’s interpretation is incorrect. Below is my response to Die Burger, published this morning (Afrikaans version follows below).
Best wishes,
Helen Zille
Leader of the Democratic Alliance
To the Editor:
It is ironic that Die Burger’s editorial claiming to defend the independence of the judiciary does precisely the opposite.
The editorial is misguided and wrong. Its faulty premise is that Nathan Erasmus is chairing the Erasmus Commission in his capacity as a Judge and is therefore above criticism. He is NOT acting as a judge. He is merely the chairman of a commission. The commission is not above criticism and nor is its chairman. Furthermore, in accepting the appointment to chair the Commission, Erasmus ignored guidelines laid down by the Constitutional Court, which recommended that Judges turn down appointments outside of a court when such positions “create the risk of judicial entanglement in matters of political controversy.”
Nathan Erasmus has gone against this injunction and cannot be protected from the consequences. The commission he agreed to chair is, we contend, unlawful and unconstitutional. It was established by the ANC as a political hit squad to conduct a drawn-out witch-hunt to smear the opposition in the run-up to the 2009 election. The ANC’s purpose in appointing a judge as chair is to provide a veneer of judicial respectability and protection normally accorded by the public to a court of law. This strategy has worked well because many others, besides Die Burger, are treating the commission and its chairman with the deference applicable to a court of law. There is no legal or constitutional reason to do so. And there is no threat to the independence of the judiciary to say so.
There is, however, no doubt that the independence of the Judiciary is being harmed by Nathan Erasmus’s decision to accept appointment to such a political instrument. It is this decision -- and not my criticism of it -- that harms the independence of the judiciary.
Die Burger is also entirely wrong to suggest that I have a remedy in due legal process. Again Die Burger is confusing the commission with a court. There is no remedy in law from the outcome of a commission. The Commission delivers a report which is nothing more than the opinion of its members. A commission’s report does not have the status of a judgement or the weight of a court behind it. There is no right of appeal against its “opinion” and the “legal processes” that Die Burger states are available to me and the City do not exist. Die Burger made this claim because it was confusing the Commission with a judicial process. This confusion, which is widespread, is the very reason judges should not readily accept invitations by politicians to chair commissions of this type.
If there was any hint of wrongdoing by me or the City, we would have been charged in criminal proceedings instituted by the prosecuting authority if that authority was satisfied that there was a prima facie case that we should answer. The Premier has not used the ordinary judicial process because, despite months of investigation, there is no basis for any charge. So a smear campaign must do instead. That is what the Erasmus Commission is all about.
I will continue to say so because it is the truth and because we have a constitution that protects free speech. This is really the way to defend a “Regstaat”, not by cloaking a witch-hunt in the veneer of judicial respectability.
Aan die Redakteur:
Dit is ironies dat Die Burger se hoofartikel beweer dat hy die onafhanklikheid van die regbank beskerm, maar juis die teenoorgestelde doen.
Die hoofartikel (16 April 2008) is dwaas en verkeerd. Die onsuiwer veronderstelling is dat Nathan Erasmus in sy hoedanigheid as regter die voorsitter van die Erasmus-kommissie is, en daarom bo enige kritiek verhewe staan. Hy tree NIE as ’n regter op nie. Hy is bloot die voorsitter van ’n kommissie. Die kommissie is nie bo kritiek verhewe nie, en die voorsitter daarvan ook nie. Toe Erasmus die aanstelling as voorsitter van die Kommissie aanvaar het, het hy voorts die riglyne wat die Konstitusionele Hof neergelê het, in die wind geslaan, naamlik dat regters aanstellings buite ’n hof moet weier indien só ’n posisie “die gevaar van ’n geregtelike verstrengeling in polities omstrede sake” inhou.
Nathan Erasmus het geen ag op dié opdrag geslaan nie, en kan nie teen die gevolge beskerm word nie. Die kommissie waarvan hy ingestem het om die voorsitter te wees, is na ons mening onwettig en ongrondwetlik. Die ANC het dit as ’n politieke moordbende ingestel om ’n uitgerekte heksejag uit te voer ten einde die opposisie in die aanloop tot die verkiesing van 2009 verdag te maak en te ondermyn. Die ANC se doel toe hy ’n regter as voorsitter aangestel het, was om die skyn van geregtelike aansien en onafhanklikheid wat die publiek gewoonlik aan ’n geregshof toeken, daaraan te verleen. Dié strategie het goed geslaag, want buiten Die Burger benader talle ander die Kommissie en sy voorsitter met die agting wat ’n geregshof toekom. Daar is geen regs- of grondwetlike rede om dit te doen nie. Dit bedreig die onafhanklikheid van die regbank ook geensins om dit te sê nie.
Dit staan egter bo enige twyfel dat Nathan Erasmus se besluit om ’n aanstelling in só ’n politieke werktuig te aanvaar, die onafhanklikheid van die regbank skade aandoen. Dit is dié besluit – en nie my kritiek daarop nie – wat die onafhanklikheid van die regbank knou.
Die Burger is ook geheel en al die kluts kwyt deur aan die hand te doen dat ek ‘n behoorlike regsremedie het. Die Burger verwar die Kommissie nogmaals met ’n geregshof. Daar is geen regsmiddel teen die uitslag van ’n kommissie nie. Die kommissie lewer ’n verslag wat bloot die mening van die lede weerspieël. ’n Kommissie se verslag het nie die status van ‘n uitspraak of die gewig van ‘n hof ter steun nie, al word dit algemeen so gesien. Daar is geen reg op appèl teen sy “mening” nie, en die “regsprosesse” wat volgens Die Burger vir my en die Stad beskikbaar is, bestaan binne die konteks van die kommissie nie. Die Burger maak dié stelling omdat hy die Kommissie en ’n geregtelike proses verwar. Hierdie verwarring is baie algemeen, en juis die rede waarom regters uitnodigings deur politici om as voorsitters van hierdie soort kommissie op te tree, nie geredelik moet aanvaar nie.
As daar enige sweem van ’n misdryf deur my of die Stad was, sou ons strafregtelik voor ’n hof gedaag gewees het. Die vervolgingsgesag sou só ’n geding aanhangig gemaak het indien hy tevrede was dat ons ’n prima facie-saak sou moes verdedig. In só ’n geval sou ons nie net die grondslag van die aanklag kon betwis voordat die eerste getuienis gelewer word nie maar indien ons van mening was dat ’n ongunstige oordeel ten onregte oor ons uitgespreek was, kon ons dit met ’n appèl voor ’n hoër hof uitdaag. Die Premier het ’n gewone regsproses gesystap, want ondanks ondersoeke wat maande geduur het, is geen gronde vir ’n klag gevind nie. ’n Smeerveldtog moet dus maar deug. Dit is waarom die Erasmus-kommissie draai.
Ek sal dit bly sê, want dit is die waarheid, en ook omdat ons ’n Grondwet het wat spraakvryheid beskerm. Dit is hoe ’n mens ’n regstaat beskerm, en nie deur ’n heksejag die skyn van geregtelike aansien te gee nie.
“Some judges allow themselves to be abused, and unfortunately Nathan Erasmus is one of them.”
Die Burger criticized this statement as a challenge to the independence and integrity of the judiciary. On the basis of the advice of Senior Counsel, I am advised that Die Burger’s interpretation is incorrect. Below is my response to Die Burger, published this morning (Afrikaans version follows below).
Best wishes,
Helen Zille
Leader of the Democratic Alliance
To the Editor:
It is ironic that Die Burger’s editorial claiming to defend the independence of the judiciary does precisely the opposite.
The editorial is misguided and wrong. Its faulty premise is that Nathan Erasmus is chairing the Erasmus Commission in his capacity as a Judge and is therefore above criticism. He is NOT acting as a judge. He is merely the chairman of a commission. The commission is not above criticism and nor is its chairman. Furthermore, in accepting the appointment to chair the Commission, Erasmus ignored guidelines laid down by the Constitutional Court, which recommended that Judges turn down appointments outside of a court when such positions “create the risk of judicial entanglement in matters of political controversy.”
Nathan Erasmus has gone against this injunction and cannot be protected from the consequences. The commission he agreed to chair is, we contend, unlawful and unconstitutional. It was established by the ANC as a political hit squad to conduct a drawn-out witch-hunt to smear the opposition in the run-up to the 2009 election. The ANC’s purpose in appointing a judge as chair is to provide a veneer of judicial respectability and protection normally accorded by the public to a court of law. This strategy has worked well because many others, besides Die Burger, are treating the commission and its chairman with the deference applicable to a court of law. There is no legal or constitutional reason to do so. And there is no threat to the independence of the judiciary to say so.
There is, however, no doubt that the independence of the Judiciary is being harmed by Nathan Erasmus’s decision to accept appointment to such a political instrument. It is this decision -- and not my criticism of it -- that harms the independence of the judiciary.
Die Burger is also entirely wrong to suggest that I have a remedy in due legal process. Again Die Burger is confusing the commission with a court. There is no remedy in law from the outcome of a commission. The Commission delivers a report which is nothing more than the opinion of its members. A commission’s report does not have the status of a judgement or the weight of a court behind it. There is no right of appeal against its “opinion” and the “legal processes” that Die Burger states are available to me and the City do not exist. Die Burger made this claim because it was confusing the Commission with a judicial process. This confusion, which is widespread, is the very reason judges should not readily accept invitations by politicians to chair commissions of this type.
If there was any hint of wrongdoing by me or the City, we would have been charged in criminal proceedings instituted by the prosecuting authority if that authority was satisfied that there was a prima facie case that we should answer. The Premier has not used the ordinary judicial process because, despite months of investigation, there is no basis for any charge. So a smear campaign must do instead. That is what the Erasmus Commission is all about.
I will continue to say so because it is the truth and because we have a constitution that protects free speech. This is really the way to defend a “Regstaat”, not by cloaking a witch-hunt in the veneer of judicial respectability.
Aan die Redakteur:
Dit is ironies dat Die Burger se hoofartikel beweer dat hy die onafhanklikheid van die regbank beskerm, maar juis die teenoorgestelde doen.
Die hoofartikel (16 April 2008) is dwaas en verkeerd. Die onsuiwer veronderstelling is dat Nathan Erasmus in sy hoedanigheid as regter die voorsitter van die Erasmus-kommissie is, en daarom bo enige kritiek verhewe staan. Hy tree NIE as ’n regter op nie. Hy is bloot die voorsitter van ’n kommissie. Die kommissie is nie bo kritiek verhewe nie, en die voorsitter daarvan ook nie. Toe Erasmus die aanstelling as voorsitter van die Kommissie aanvaar het, het hy voorts die riglyne wat die Konstitusionele Hof neergelê het, in die wind geslaan, naamlik dat regters aanstellings buite ’n hof moet weier indien só ’n posisie “die gevaar van ’n geregtelike verstrengeling in polities omstrede sake” inhou.
Nathan Erasmus het geen ag op dié opdrag geslaan nie, en kan nie teen die gevolge beskerm word nie. Die kommissie waarvan hy ingestem het om die voorsitter te wees, is na ons mening onwettig en ongrondwetlik. Die ANC het dit as ’n politieke moordbende ingestel om ’n uitgerekte heksejag uit te voer ten einde die opposisie in die aanloop tot die verkiesing van 2009 verdag te maak en te ondermyn. Die ANC se doel toe hy ’n regter as voorsitter aangestel het, was om die skyn van geregtelike aansien en onafhanklikheid wat die publiek gewoonlik aan ’n geregshof toeken, daaraan te verleen. Dié strategie het goed geslaag, want buiten Die Burger benader talle ander die Kommissie en sy voorsitter met die agting wat ’n geregshof toekom. Daar is geen regs- of grondwetlike rede om dit te doen nie. Dit bedreig die onafhanklikheid van die regbank ook geensins om dit te sê nie.
Dit staan egter bo enige twyfel dat Nathan Erasmus se besluit om ’n aanstelling in só ’n politieke werktuig te aanvaar, die onafhanklikheid van die regbank skade aandoen. Dit is dié besluit – en nie my kritiek daarop nie – wat die onafhanklikheid van die regbank knou.
Die Burger is ook geheel en al die kluts kwyt deur aan die hand te doen dat ek ‘n behoorlike regsremedie het. Die Burger verwar die Kommissie nogmaals met ’n geregshof. Daar is geen regsmiddel teen die uitslag van ’n kommissie nie. Die kommissie lewer ’n verslag wat bloot die mening van die lede weerspieël. ’n Kommissie se verslag het nie die status van ‘n uitspraak of die gewig van ‘n hof ter steun nie, al word dit algemeen so gesien. Daar is geen reg op appèl teen sy “mening” nie, en die “regsprosesse” wat volgens Die Burger vir my en die Stad beskikbaar is, bestaan binne die konteks van die kommissie nie. Die Burger maak dié stelling omdat hy die Kommissie en ’n geregtelike proses verwar. Hierdie verwarring is baie algemeen, en juis die rede waarom regters uitnodigings deur politici om as voorsitters van hierdie soort kommissie op te tree, nie geredelik moet aanvaar nie.
As daar enige sweem van ’n misdryf deur my of die Stad was, sou ons strafregtelik voor ’n hof gedaag gewees het. Die vervolgingsgesag sou só ’n geding aanhangig gemaak het indien hy tevrede was dat ons ’n prima facie-saak sou moes verdedig. In só ’n geval sou ons nie net die grondslag van die aanklag kon betwis voordat die eerste getuienis gelewer word nie maar indien ons van mening was dat ’n ongunstige oordeel ten onregte oor ons uitgespreek was, kon ons dit met ’n appèl voor ’n hoër hof uitdaag. Die Premier het ’n gewone regsproses gesystap, want ondanks ondersoeke wat maande geduur het, is geen gronde vir ’n klag gevind nie. ’n Smeerveldtog moet dus maar deug. Dit is waarom die Erasmus-kommissie draai.
Ek sal dit bly sê, want dit is die waarheid, en ook omdat ons ’n Grondwet het wat spraakvryheid beskerm. Dit is hoe ’n mens ’n regstaat beskerm, en nie deur ’n heksejag die skyn van geregtelike aansien te gee nie.
No comments:
Post a Comment